[Opinie in De Telegraaf] "Stad die jonge gezinnen verdrijft, holt zichzelf uit"
Het einde van de woningnood is nog niet in zicht. Integendeel, het huizentekort groeit en beschikbare woningen in vooral de steden zijn voor velen niet haalbaar. „Hier in Amsterdam worden gewone gezinnen de stad uit gedreven. Dat moet stoppen”, vindt Gerjan van den Heuvel.
Je zal als gezin maar in Amsterdam wonen en hier willen blijven. Je hebt deels al geluk gehad dat je überhaupt een paar jaar in de stad hebt kunnen wonen, hier bent opgegroeid of door studie hier naartoe bent gekomen. Inmiddels getrouwd of samenwonend met je partner. Misschien heb je al een paar kinderen die op hun beurt vriendjes maken in de wijk of op school. Je bent lid van een van de vele voetbalclubs, na een drukke werkweek ga je meestal even een biertje doen in de buurt of ergens in de stad. Je bent actief lid van een kerk of je zet je in voor de wijk via een buurtvereniging. Maar het wringt. Letterlijk. Je huis is te klein geworden, het past niet meer. Je huurt nog steeds, particulier of sociale huur bij een corporatie.
Het is tijd om je eerste of tweede huis te gaan kopen. Een gezinswoning. Kortom, tijd dus om Amsterdam te verlaten. Dat is helaas de conclusie die vele Amsterdammers al jaren hebben moeten trekken. Geen andere optie.
En dat zijn dan ook de berichten die we veelvuldig in de media lezen: ’Ruim één op de tien jonge gezinnen verliet Amsterdam in 2018’ of ’Steeds meer gezinnen met jonge kinderen verlaten Amsterdam’. En iedereen voor wie de uittocht van gezinnen als een verrassing komt, leefde de afgelopen jaren met oogkleppen op. Een simpele rekensom en blik op Funda laten zien dat er geen keuze is. Er is sprake van dwang. Je kan niet anders.
Stel je voor, je werkt met twee mensen fulltime boven modaal, laten we zeggen: beiden een salaris van €40.000 bruto per jaar. Met een beetje geluk kun je dan een hypotheek van vier ton krijgen (als je geen studieschuld hebt). Funda laat zien dat er ruim elfhonderd koopwoningen met een prijs tussen de €300.000 en €450.000 aangeboden worden.
Maar nu komt de crux. Als gezinnetje heb je ruimte nodig. En van die elfhonderd zijn er nog niet eens negentig woningen die een oppervlakte hebben van meer dan honderd vierkante meter. Laat staan dat je nog eens gaat filteren op een fatsoenlijk aantal slaapkamers. En in dit geval ga ik uit van een financieel gunstige situatie van tweeverdieners, laat staan dat je het alleen moet doen of een veel lager salaris hebt en aangewezen bent op het inmiddels ook vastgelopen sociale segment waarover ook voldoende artikelen te schrijven zijn. Maar ik richt me nu dus even op dat afwezige middensegment.
Helaas bracht 2020 niet veel beter nieuws. Integendeel, de bouwcijfers van de stad zijn het afgelopen jaar keihard tegengevallen. Daarbij komt dat van de krappe zesduizend nieuwbouwwoningen in 2020 nog geen tien procent in het middensegment vallen. Ik vraag me daarbij ook af hoeveel er van die tien procent nog een acceptabel oppervlakte hebben voor een gezin met opgroeiende kinderen.
Als we willen dat steden niet uit slechts twee segmenten bestaan, sociale huur of kneiterduur, moeten Rijk, gemeente, beleggers en bouwers zich vol op het middensegment richten. En dat betekent niet dat we alleen maar studio’s of tweekamerappartementen nodig hebben die we qua prijs tot het middensegment kunnen rekenen. Juist grotere woningen die geschikt zijn voor gezinnen zijn keihard nodig in de stad. De stad verdient een brede middenklasse.
Gerjan van den Heuvel is duoraadslid in Amsterdam (ChristenUnie)
