'Denk ook aan hen die hun droom niet zagen uitkomen' (opinieartikel Parool)
De term 'lieve stad' lijkt in vele opzichten meer een oproep dan een constatering. Want hoewel Amsterdam heel veel moois en geluk brengt aan velen, is de harde werkelijkheid dat de stad niet voor iedereen even lief is.
Burgemeester Halsema gaf in haar beëdigingsspeech aan dat de stad ergens de belofte van vrijheid met zich meedraagt. De belofte dat je hier in Amsterdam je geluk kunt najagen, dat je je lot in eigen hand kunt nemen.
En velen zijn met deze belofte ooit met grootse dromen richting de stad getrokken, of het nou een Hollandse koopman uit de zestiende eeuw was, een Turkse jongeman in de jaren zeventig of een student die vorig jaar de Veluwe heeft verlaten om naar de hoofdstad te komen.
Voor al die mensen, jong of oud, die hier ooit naartoe zijn gekomen of hier zijn opgegroeid geldt hetzelfde: Amsterdam doet iets met je dromen, ze worden vervuld of gebroken.
Ik wil vandaag stilstaan bij een vergeten groep, namelijk zij die hun dromen in Amsterdam niet hebben zien uitkomen. Wat en waar ben je als je niet kunt voldoen aan de eisen die het leven aan de Amsterdammers stelt en je leven steeds betekenislozer lijkt? Eisen die overigens ook steeds strenger lijken te worden, denk alleen maar aan de betaalbaarheid. Het wordt steeds moeilijker om met een kleine beurs in Amsterdam te wonen en rond te komen.
Basisbehoeften
Deze constante druk eist slachtoffers. Hoeveel jonge studenten kampen er met een burn-out omdat ze het veeleisende studentenbestaan niet meer trekken? Zijn we als millennials gewoon minder weerbaar dan de vorige generaties, of kan het zijn dat we steeds meer een structureel tekort hebben aan essentiële basisbehoeften als stilte, rust, verdieping en vriendschap?
En ben je nog evenveel van waarde wanneer je naarmate je ouder wordt niet meer mee kunt met het vluchtige, vaak oppervlakkige tempo van Amsterdam?
Het gaat in veel opzichten goed met Amsterdam, maar er gaat ook veel eenzaamheid, verdriet en gebrokenheid schuil in deze stad. De vraag die we ons wat mij betreft moeten stellen: is er nog ruimte om te praten over falen, eenzaamheid en gebrokenheid? Mogen mensen nog fouten maken of zeggen dat het niet meer gaat?
Mogen we het alleen nog maar over de vrijheid en succeskant hebben, of kunnen we ook een eerlijk gesprek met elkaar voeren over een samenleving van mensen die langs elkaar heen leven, over onrealistische verwachtingen en over hen die niet mee kunnen met waar de samenleving naartoe lijkt te gaan? I Amsterdam ja, maar hoe staat het met WeAmsterdam?
Leefbaar houden
Binnenkort is het de Week tegen de Eenzaamheid en juist in een stad als Amsterdam waar men de buren soms nauwelijks kent, zouden we extra aandacht moeten besteden aan deze week. Het risico om in je eentje te verdrinken in de grote stad is namelijk erg groot.
Aandacht voor eenzaamheid betekent volgens mij ook aandacht voor herstel van gemeenschappen. Er zijn veel kleine verenigde gemeenschappen in Amsterdam die ongelofelijk veel betekenen voor de stad. Denk aan vrijwilligersorganisaties, verenigingen, zorghuizen, maar ook aan bijvoorbeeld kerken die wekelijks heel veel betekenen en doen voor Amsterdammers die misschien anders vergeten zouden zijn.
Het wordt tijd dat we als gemeente deze organisaties meer gaan koesteren als partners in het leefbaar houden van de stad. Deze organisaties bezitten naast kennis, netwerken en expertise vaak ook een ondergewaardeerde kwaliteit: oprechte interesse. Oprechte interesse voor de ander, belangeloos het goede zoeken voor elkaar en samen de strijd aangaan tegen het gevoel van betekenisloosheid dat veel Amsterdammers dagelijks ervaren.
Reik de hand
Ik pleit voor een eerlijk gesprek. De realiteit is: er ligt een ongelofelijke druk op alle Amsterdammers en daar moeten we iets mee. Denk aan de werkdruk op studenten en starters, gezinnen die massaal de stad verlaten, een stad die steeds minder rekening houdt met ouderen maar ook de druk die het dure leven van de stad legt op de portemonnee van de gewone Amsterdammer. Laten we het gesprek met elkaar aangaan. Niet om een vinger te wijzen, maar om de hand te reiken.
Er gaan steeds meer geluiden op om voorgoed afscheid te nemen van de I Amsterdamletters omdat deze symbool zouden staan voor de uitverkoop van onze stad. Ik vind het prima, maar misschien zou het ook wel heel mooi zijn om de letters niet helemaal weg te gooien, maar te vervangen door WeAmsterdam.
Bron: Het Parool
Foto: Floris Lok
