Vrijdagmiddag in het Antoniushuis, daar wordt voor mij de mooiste maar óok de meest pijnlijke kant van Amsterdam zichtbaar. Daar aan de rand van Floradorp, daar zie ik onze stad. Aangevoerd door Patrick van Bronswijk met zijn stichting Flora4Life en de andere buurtverenigingen met een paar rasechte Floradorpers, delen vrijwilligers daar voedselpakketten uit. Aan iedereen die het nodig heeft, ongeacht wie of wat je bent of wat je kleur of geloof ook is. Heldhaftig als het nodig is, maar vooral vastberaden en barmhartig, elke week opnieuw. Klaar staan om te helpen.

De stad is op weg naar haar 750 jarig bestaan. In de aanloop hier naartoe willen velen een verbetering in het wallengebied. Minder drugs- en alcoholoverlast, minder toerisme dat zich komt vergapen aan mensen die achter de ramen zitten. De overlast is zo erg dat zelfs handhavers na 14.00 uur hier geen diensten meer draaien omdat het dan te gevaarlijk is voor hen. Het wereldwijde imago  van Amsterdam als de stad waar alles mag en kan komt helaas voor een groot deel overeen met de werkelijkheid. Raadsbreed is er dan ook de wens om dit te verbeteren. 

Ruim een kwart van de Amsterdammers kampt met schulden. Het is een probleem dat telkens groter aan het worden in onze hoofdstad. Daarom hebben we ons als ChristenUnie ingezet om ervoor te zorgen dat ook werkgevers weten hoe je snel kunt handelen wanneer een werknemer schulden heeft en samen opzoek kunt gaan naar een oplossing. Zo slaan de gemeente en werkgevers de handen ineen.